ارزیابی عملکرد توابع انتقالی برای برآورد منحنی نگهداشت رطوبتی خاک های مختلف با مدل swrc

منحنی نگهداشت آب در خاک (swrc) اهمیت فراوانی درمطالعات مربوط به رابطه آب وخاک،حفاظتخاک،برنامه­ریزیآبیاری،زهکشی،انتقالاملاح،رشدگیاهانوبررسیتنشآبیگیاهاندارد. در این پژوهش عملکرد 10 مدل منحنی نگهداشت رطوبتی خاک مدل (سایمونز و همکاران 1979، لیباردی و همکاران 1979، کمپل 1974، فارل و لارسون 1972، ون­گنوختن 1980، بروکس و کوری 1964، درایزن 1986، نمایی بروس-لاکسمور 1986، توانی بروس- لاکسمور 1986 و روگوسکی 1971) با استفاده از مدل swrc 3.0 بررسی شد و پس از ارزیابی آماری، مدل­های مناسب انتخاب شدند. هفتاد و سه نمونه خاک از چای­کاری­های شهرستان لاهیجان در استان گیلان جمع­آوری، کلاس بافتی آنها تعیین و گروه­های بافتی از هم تفکیک شدند. مقدار رطوبت در هشت پتانسیل ماتریک مختلف اندازه­گیری شد. با محاسبه شاخص­های آماری ریشه میانگین مربعات خطا (rmse) ، شاخص آکائیک (aic)و ضریب تبیین () ، کیفیت برازش مدل­ها مشخص گردیدند. نتایج نشان داد در همه­ی کلاس­های بافتی مدل سایمونز و همکاران با حداقل خطای (rmse) (از 0136/0 تا 0307/0 cm3.cm-3) و کمترین ضریب آکائیک برابر با 1280- و حداکثر ضریب تبیین (از 96/0 تا 98/0) و مدل توانی بروس- لاکسمور با حداکثر خطای (rmse) (از 0372/0 تا 0881/0 cm3.cm-3) و بیشترین ضریب آکائیک برابر با 879- و حداقل ضریب تبیین (از 81/0 تا 92/0)، به ترتیب بهترین و ضعیف­ترین عملکرد را داشتند. مدل لیباردی و همکاران نیز بعد از مدل سایمونز و همکاران عملکرد قابل قبولی داشت و بهتر از سایر مدل­ها شبیه­سازی را انجام داد. به همین دلیل، استفاده از مدل سایمونز و همکاران و مدل لیباردی و همکاران برای خاک­های شهرستان لاهیجان توصیه می­شود.